Het laatste huisje van Santo Domingo
21 februari 2016 - Guayacanes, Cuba
Vandaag hebben veel van onze groep hun sponsorkindje ontmoet. Het was dus ook een dag waar ik allang van tevoren naar uit heb gekeken. Dit zorgde ervoor dat ik een beetje nerveus aan het ontbijt zat. Gelukkig was het gezonde spanning want ik had er vooral heel erg veel zin in!
S'ochtends gingen we richting het project wat ook in een achterstandswijk van Santo Domingo lag. Hier stonden 19 kinderen ons op te wachten om een hun eigen sponsor te ontmoeten. Alleen Franklyn (zijn naam bleedaarvoor. te zijn dan ik dacht) kwam iets later. Toen Franklyn voor het eerst kwam was hij heel verlegen en durfde hij niks te zeggen. Echter kwam hij wel in mijn armen liggen en dat vond ik al meer dan genoeg! Op een gegeven moment ging iedereen naar het huis van zijn/haar sponsorkind, ik dus ook. Na een kwartier lopen en veel gedaald te hebben kwamen we bij het huisje aan. Het lag aan de rand van de stad (de 'tuin' was een plantage) met heel veel begroeiing en veel modder. Het was echt het laatste huisje van Santo Domingo.
Het huisje zag er niet heel stevig uit en was helemaal niet groot, dit had ik wel verwacht maar daar wen je nooit aan. Franklyn woonde daar met zijn broer en moeder, alleen die laatste was thuis. Nadat we lekker gegeten hadden, compassion had pizza voor iedere gezin geregeld, vroeg ik of ik mocht zien waar hij altijd speelde. Dat mocht natuurlijk en ik werd mee genomen over een pad, door de modder naar een heel groot veld buiten de echt stad. Hier konden we fantastisch met de bal die ik net gegeven had spelen. Dit hielp heel erg met het loskomen van hem. Ik kreeg nog meer prachtige plekken te zien waar hij vaak speelde. We hebben de rest van de middag gespeeld met de bal samen met heel veel vriendjes die gezellig mee speelde! Ik heb heel erg genoten van dit sporten en lol maken met elkaar!
Echter heeft de familie me wel geraakt. Aan alles was te zien dat ze aan het overleven waren en dat ze al hard waren gemaakt door de manier van leven. Zijn grote broer van 12 werkt bijvoorbeeld 6 dagen in de week als automonteur en Franklyn vertelde vrolijk dat hij een lijk had zien drijven in de rivier. Dit raakte me heel erg omdat ze niet vreugdevol kind mogen zijn zoals ik dat mocht. In plaats daarvan moeten ze werken en worden ze geconfronteerd met bizarre dingen op jonge leeftijd.
De rest van de dag heb ik geprobeerd het allemaal een plekje te geven en dat is aardig gelukt! Dat komt doordat ik een mooi vooruitzicht op morgen heb. Morgen gaan we een lokale kerkdienst bezoeken en daarna zullen we een sportmiddag organiseren voor 200 kids. Daar heb ik heel veel zin in, omdat we daarmee heel de middag lekker kunnen sporten en deze kinderen een geweldig dag kunnen geven! Franklyn zal er ook zijn dus het wordt fantastisch:).
PS. Het stukje heeft iets vertraging gehad, ik was zo moe dat ik tijdens het typen in slaap ben gevallen. Sorry daarvoor
S'ochtends gingen we richting het project wat ook in een achterstandswijk van Santo Domingo lag. Hier stonden 19 kinderen ons op te wachten om een hun eigen sponsor te ontmoeten. Alleen Franklyn (zijn naam bleedaarvoor. te zijn dan ik dacht) kwam iets later. Toen Franklyn voor het eerst kwam was hij heel verlegen en durfde hij niks te zeggen. Echter kwam hij wel in mijn armen liggen en dat vond ik al meer dan genoeg! Op een gegeven moment ging iedereen naar het huis van zijn/haar sponsorkind, ik dus ook. Na een kwartier lopen en veel gedaald te hebben kwamen we bij het huisje aan. Het lag aan de rand van de stad (de 'tuin' was een plantage) met heel veel begroeiing en veel modder. Het was echt het laatste huisje van Santo Domingo.
Het huisje zag er niet heel stevig uit en was helemaal niet groot, dit had ik wel verwacht maar daar wen je nooit aan. Franklyn woonde daar met zijn broer en moeder, alleen die laatste was thuis. Nadat we lekker gegeten hadden, compassion had pizza voor iedere gezin geregeld, vroeg ik of ik mocht zien waar hij altijd speelde. Dat mocht natuurlijk en ik werd mee genomen over een pad, door de modder naar een heel groot veld buiten de echt stad. Hier konden we fantastisch met de bal die ik net gegeven had spelen. Dit hielp heel erg met het loskomen van hem. Ik kreeg nog meer prachtige plekken te zien waar hij vaak speelde. We hebben de rest van de middag gespeeld met de bal samen met heel veel vriendjes die gezellig mee speelde! Ik heb heel erg genoten van dit sporten en lol maken met elkaar!
Echter heeft de familie me wel geraakt. Aan alles was te zien dat ze aan het overleven waren en dat ze al hard waren gemaakt door de manier van leven. Zijn grote broer van 12 werkt bijvoorbeeld 6 dagen in de week als automonteur en Franklyn vertelde vrolijk dat hij een lijk had zien drijven in de rivier. Dit raakte me heel erg omdat ze niet vreugdevol kind mogen zijn zoals ik dat mocht. In plaats daarvan moeten ze werken en worden ze geconfronteerd met bizarre dingen op jonge leeftijd.
De rest van de dag heb ik geprobeerd het allemaal een plekje te geven en dat is aardig gelukt! Dat komt doordat ik een mooi vooruitzicht op morgen heb. Morgen gaan we een lokale kerkdienst bezoeken en daarna zullen we een sportmiddag organiseren voor 200 kids. Daar heb ik heel veel zin in, omdat we daarmee heel de middag lekker kunnen sporten en deze kinderen een geweldig dag kunnen geven! Franklyn zal er ook zijn dus het wordt fantastisch:).
PS. Het stukje heeft iets vertraging gehad, ik was zo moe dat ik tijdens het typen in slaap ben gevallen. Sorry daarvoor