The man who brings the snacks to the centre
19 februari 2016 - Guayacanes, Cuba
Vanochtend lag ik om half 6 klaar wakker in mijn bed, ook een student zonder duidelijk ritme heeft blijkbaar last van een jetlag... Ik kon er echter wel van genieten, ik ben namelijk op het stand gaan zitten en gewacht tot de zon op kwam. Het was werkelijk prachtig!
Na het ontbijt zaten we al heel snel in de bus op weg naar Santo Domingo, de hoofdstad. Hier gingen we op bezoek bij een project van compassion. Dit project lag in een sloppenwijk waar weinig hoop op de gezichten van de inwoners te zien was. Het was heel vet om te zien dat er bij het project wel hoop en blijdschap was.
We werden ontvangen met free hugs en armbandjes. Na een hele boel zingen, dansen en een rondleiding in de kerk kregen we een overheerlijke locale lunch (lees: heerlijke stukken kip en een soort shoarma). Tot nu toe was iedereen nog heel vrolijk en vol met hoop. Dit veranderde toen we in kleinere groepjes de wijk introkken en ontvangen werden bij iemand thuis. Wij werden ontvangen bij de ouders van Eliany. Ze woonden in een klein hutje waar de muren bedekt waren met oude, veelal kapotte spullen. De troosteloosheid droop van de moeder af, het leven in een sleur, zonder hoop en met heel weinig voedsel was te proeven. Mijn hart brak toen de vader klaar was met bidden en ons met tranen in zijn ogen stuk voor stuk kwam bedanken.
Het mooie van dit huisbezoek was de tolk. Ze heet Diana en komt zelf ook uit een compassionproject, werkt nu bij compassion als tolk en heeft veel ambities. Door haar achtergrond kon ze de bewoners van het huis gerust stellen en bemoedigen. Zij was namelijk het levende bewijs dat er hoop is!
Toen we terug liepen naar de kerk werd er aan Diana gevraagd of ze weet hoe haar sponsor heet. Je zag dat ze ergens mee zat en ze vertelde dat ze dat niet wist, maar ze noemde hem vroeger altijd: 'the person who brings the snacks to the centre'. Er werd geleerd door compassion dat het project bestond doordat mensen hun sponsorden. Ze dacht dus dat deze sponsor zelf de snacks bij het project bracht. Nadat ze dit zei ging ze verder, ze zei dat ze elke dag in de 16 jaar dat ze gesponsord is keek of er post was van haar sponsor. Elke dag de hoop om iets van deze belangrijke persoon in haar leven te mogen horen. Het trieste is dat ze maar 2 brieven heeft ontvangen in die 16 jaar. Het heeft me wel geraakt dat een sponsor zoveel voor een kind betekend, ze zette hem op de derde plek van meest belangrijke personen in haar leven. Door iets als een brief worden ze zo blij en geef je ze het idee dat er aan hun gedacht word!
Het bezoek aan de sloppenwijk vond ik heftig, ik heb immers echte armoede gezien met mijn eigen ogen. Aan de andere kant ben ik alsmaar enthousiaster geworden voor compassion door succesverhalen zoals Diana. Voor mensen zoals zij doen we het!
Na deze bezoekjes zijn we weer terug gereden naar het hotel en hebben we weer heerlijk gegeten. Na wat teamtijd, met een geweldige groep met mannen, en een potje hooghouden zijn we nu weer in bed beland. Morgen om half 7 op om weer op het stand te gaan zitten, want dat beviel vanochtend heel goed!
Na het ontbijt zaten we al heel snel in de bus op weg naar Santo Domingo, de hoofdstad. Hier gingen we op bezoek bij een project van compassion. Dit project lag in een sloppenwijk waar weinig hoop op de gezichten van de inwoners te zien was. Het was heel vet om te zien dat er bij het project wel hoop en blijdschap was.
We werden ontvangen met free hugs en armbandjes. Na een hele boel zingen, dansen en een rondleiding in de kerk kregen we een overheerlijke locale lunch (lees: heerlijke stukken kip en een soort shoarma). Tot nu toe was iedereen nog heel vrolijk en vol met hoop. Dit veranderde toen we in kleinere groepjes de wijk introkken en ontvangen werden bij iemand thuis. Wij werden ontvangen bij de ouders van Eliany. Ze woonden in een klein hutje waar de muren bedekt waren met oude, veelal kapotte spullen. De troosteloosheid droop van de moeder af, het leven in een sleur, zonder hoop en met heel weinig voedsel was te proeven. Mijn hart brak toen de vader klaar was met bidden en ons met tranen in zijn ogen stuk voor stuk kwam bedanken.
Het mooie van dit huisbezoek was de tolk. Ze heet Diana en komt zelf ook uit een compassionproject, werkt nu bij compassion als tolk en heeft veel ambities. Door haar achtergrond kon ze de bewoners van het huis gerust stellen en bemoedigen. Zij was namelijk het levende bewijs dat er hoop is!
Toen we terug liepen naar de kerk werd er aan Diana gevraagd of ze weet hoe haar sponsor heet. Je zag dat ze ergens mee zat en ze vertelde dat ze dat niet wist, maar ze noemde hem vroeger altijd: 'the person who brings the snacks to the centre'. Er werd geleerd door compassion dat het project bestond doordat mensen hun sponsorden. Ze dacht dus dat deze sponsor zelf de snacks bij het project bracht. Nadat ze dit zei ging ze verder, ze zei dat ze elke dag in de 16 jaar dat ze gesponsord is keek of er post was van haar sponsor. Elke dag de hoop om iets van deze belangrijke persoon in haar leven te mogen horen. Het trieste is dat ze maar 2 brieven heeft ontvangen in die 16 jaar. Het heeft me wel geraakt dat een sponsor zoveel voor een kind betekend, ze zette hem op de derde plek van meest belangrijke personen in haar leven. Door iets als een brief worden ze zo blij en geef je ze het idee dat er aan hun gedacht word!
Het bezoek aan de sloppenwijk vond ik heftig, ik heb immers echte armoede gezien met mijn eigen ogen. Aan de andere kant ben ik alsmaar enthousiaster geworden voor compassion door succesverhalen zoals Diana. Voor mensen zoals zij doen we het!
Na deze bezoekjes zijn we weer terug gereden naar het hotel en hebben we weer heerlijk gegeten. Na wat teamtijd, met een geweldige groep met mannen, en een potje hooghouden zijn we nu weer in bed beland. Morgen om half 7 op om weer op het stand te gaan zitten, want dat beviel vanochtend heel goed!